Wracać do starych gier czy nie?


Miał być bonus na piątek, będzie na sobotni wieczór...

Ostatnio coraz częściej szukam czegoś ze starszych tytułów, które mają szansę odpalić na moim dość wysłużonym laptopie. I nie chodzi mi tutaj o gry mające na karku dwa czy trzy lata. Mowa tutaj o takich, w jakie zagrywałem się będąc dzieciakiem i zaczynając swoją przygodę z elektroniczną rozgrywką. Doszedłem jednak do wniosku, że zderzenie się z przeszłością grania może być z jednej strony świetną przygodą, ale czekać może mnie także dość spore rozczarowanie.

Zapewne nie raz wpadł Wam do głowy pomysł zagrania w grę, w którą dawno nie graliście, a zapamiętaliście ją jako jedną z najlepszych w swoim życiu. Sam często zachodzę w głowę czy tak samo dobrze bawiłbym się po raz kolejny przechodząc każdą odsłonę przygód Crasha Bandicoota czy masakrując lewym przyciskiem myszy tłumy potworów w Diablo II. I tak jak wcześniej wspomniałem może skończyć się różnie.



W przypadku takich gier jak wspomniany wcześniej Crash Bandicoot czy Diablo II gra mi się w te tytuły nadal świetnie. Mimo dość wiekowej oprawy graficznej nadal potrafię bawić się świetnie i o wiele lepiej niż w dzisiejsze odsłony obydwu serii. No dobra - pograłem jakiś czas temu w Diablo III i postanowiłem, że kiedyś nadrobię sobie ten tytuł. Ale brakowało mi w nim czegoś magicznego, co wyróżniało drugą odsłonę, przy której spędziłem naprawdę sporo czasu. Być może była to sama stylistyka mrocznego świata Sanktuarium, może to że bardzo podobały mi się za młodu takie hack & slashery. A może po prostu chciałem pograć w coś wtedy nie do końca przeznaczonego dla mojej grupy wiekowej? Pamiętam przecież jak dziś moment, w którym tata mojego kolegi kupił sobie Diablo II i grał całymi dniami. Świetna sprawa. bo wtedy i wydania gier były o wiele bogatsze, a i sam tytuł czy pudełko tworzyło wokół gry niesamowitą atmosferę. Wiecie... gracie w grę mroczną, najlepiej po ciemku. Do tego dochodzi sam fakt odpalenia komputera starego typu na monitorze obsługującym maksymalnie rozdzielczość 800 na 600 pikseli. Wtedy 1024 na 768 było dla "bogatszych".

I tak spędzało się godzinę, dwie, które trwały jak wieczność. Sam fakt, że będąc w czwartej klasie podstawówki pierwsze dwa zadania z pierwszego aktu Diablo II ukończyłem w tydzień mówi sam za siebie. Dziś wydaje się to nadzwyczaj śmieszne. Z innymi grami było podobnie - dziesiątki godzin przegrane w Baldur's Gate, na którego pudełku dystrybutor mówił o prawie 300 godzinach rozgrywki! Kto dzisiaj tyle w jakiej grze wyciągnie? No dobra, Dragon Age: Inquisition jest na dobrej drodze, ale ile w tym jest fedexu, a ile czystej rozgrywki i rozwiązywania zagadek czy zadań? Nie wiem... nie za dużo.

Dziś już Diablo II samo w sobie nie robi aż takiego wrażenia podobnie jak inne gry. Oczywiście nadal gra się w nie wyśmienicie, ale to już jednak nie to samo. Podobnie w przypadku Baldur's Gate czy Icewind Dale.



Od samego początku powstawania Project Eternity, a teraz już Pillars of Eternity, wspominano o tym jak to ta gra ma być prawdziwym, duchowym spadkobiercą starych cRPGów właśnie w "baldurowym" stylu. I idąc tym tropem chciałem sobie odświeżyć to i owo po latach, przygotować się na tego typu zabawę w starym stylu. Przecież swego czasu dużo grałem właśnie w takie gry, a unikałem action RPG jak np. Gothica, którego fenomenu do dziś nie pojmuję i raczej nie pojmę. Włączyłem sobie odświeżoną wersję Baldur's Gate, która wyszła stosunkowo niedawno. Głównie ze względu na to, że nie do końca byłem przekonany czy stare płyty będą kompatybilne z systemem operacyjnym, na którym aktualnie działam. Prawie wszystko poszło gładko... oprócz samego grania.

Już dawno nie czułem się tak ograniczony nawet, jeśli w pewnym momencie mogła zakręcić się łezka wzruszenia na myśl o dawnych czasach. Już nawet nie chodzi o samą oprawę graficzno-muzyczną czy zasady samej gry, bo Dungeons & Dragons jest jednym z moich ulubionych systemów erpegowych. Po prostu czegoś mi w tej grze brakowało. Czegoś, czego kiedyś próżno było szukać w tego typu produkcjach.

Być może wszystko działo się zbyt wolno. Przecież dzisiejsze gry cRPG są o wiele szybsze, dynamiczniejsze jak chociażby wspomniany wcześniej Dragon Age: Inquisition. Nie musiałem aż tak długo zastanawiać się nad każdym ruchem i liczyć na szczęście, że akurat komputer wyrzuci korzystny wynik na wirtualnych kostkach, bo o wiele więcej dziś zależy od uzbrojenia i atrybutów niż losu. Większa liczba kwestii dialogowych? Po co to komu... przecież i tak większość z nich była eliminowana już na starcie po wyborze odpowiedniego przez nas charakteru. Tutaj nawet nowe gry tego gatunku mają o wiele lepiej, bo wybrane przez nas dialogi w pewien sposób potem przeliczane i dzięki temu jeden z towarzyszy uważa nas za świetnego przywódcę, a drugi za chama i prostaka.

Ale żeby nie było tylko o erpegach inny przykład - Half Life 2. Gra na swój sposób świetna w momencie premiery. Bo i silnik Source robił swoje w 2004 roku, a i sam Half Life w moim życiu zajmuje miejsce szczególne - był jedną z pierwszych oryginalnych gier, które kupiłem jeszcze wtedy poprzez zamówienie telefoniczne w jednym ze sklepów. Half Life Generacja z świetnym, szarym kubkiem z logiem gry.

I rozumiem nawet dlaczego druga część przygód Gordona Freemana jest najwyżej ocenioną grą według serwisu Metacritic w historii. Inne miejsca zajmują The Orange Box, pierwszy Half Life i Bioshock. W przypadku tej serii sytuacja wygląda nieco inaczej - w pierwszą część po kilku latach gra mi się o wiele lepiej, bo przy Half Life zatrzymałem się gdzieś w środku. Za to przeszedłem całe Opposing Force i Blue Shift. Tak też się zdarza, może po prostu gra mi dobrze wsiadła.

Z kolei po latach Half Life 2 z epizodami... no nie jest to gra nadzwyczajna. Już w momencie, gdy kupiłem sobie Orange Box i zagrałem we wszystkie zawarte w nim gry zastanawiam się czy faktycznie jest to gra, która zasługuje na tego typu oceny. Ok - wejście Half Life 2 na rynek wywołało dość spore zamieszanie, bo był to ogromny skok graficzny, a zwłaszcza odwzorowania fizyki w grach. Przecież w nim główną rolę grał Gravity Gun i to właśnie z jego pomocą powinniśmy przejść większość gry. Ale... czy w Half Life 2 było coś więcej? Niekoniecznie. Momenty ważne dla fabuły gry były całkiem strawne, ale reszta oprócz etapu Ravenholm była słaba na dłuższą metę. Ot taki tam zapychacz, w trakcie którego w słuchawkach leciała dość żwawa muzyka, swoją drogą naprawdę dobra.

Powrót do starszych gier może być tylko słabym pomysłem. Bo tak jak wspomniałem - powrót do Diablo II nadal może być udany, ale brakuje już w nim aż tak wielkiej magii, jaką się czuło będąc dzieckiem.



Całkiem dobry powrót zaliczyłem grając po raz kolejny w chociażby Need For Speed: Most Wanted. Dlaczego? Z kilku powodów - świetny soundtrack, graficznie nawet na Playstation 2 wygląda nadal świetnie, a do tego jako jeden z niewielu posiadał całkiem ciekawą linię fabularną. Prostą, może zalatującą "Szybkimi", ale i tak na swój sposób moment dotarcia do Razora i odebranie mu naszej fury był dobry.

Inny przykład - Rayman. Gra, której do dziś nie przeszedłem. Czy jest czego się wstydzić? Jak najbardziej nie! Przez te wszystkie lata seria Ubisoft jest dla mnie wyznacznikiem dobrej platformówki, która nawet jeśli wygląda na przeznaczoną dla dzieci może być świetnym wyzwaniem dla starszych. Z resztą swego czasu bardzo się cieszyłem na powrót serii i pojawienie się Origins i Legends na PC, a i sam wersję z pierwszego Playstation sobie odświeżyłem. Tak naprawdę to chyba jedynymi grami, w które po latach gra mi się tak samo dobrze jak za dawnych lat to te z konsol Sony. Bo i Metal Gear Solid pojawia się często, a i dla nieco mniej znanych tytułów znajduję chwilę na przypomnienie sobie jak dobrze mi się w nie grało dawno temu.

Więc czy warto wracać do starszych gier? Warto, ale może to być niezwykle ciężkie.

Jeśli szukasz gry, która wypełni lukę między nadchodzącymi premierami to lepiej sobie darować. Bo szukamy czegoś trochę na siłę. Wtedy o wiele lepszym sposobem jest zagranie w coś, co odłożyliśmy na później. Przy powrotach bardzo ważne jest to, że chcemy zagrać w daną grę ze względu na sam fakt chęci spędzenia kilku chwil ze "starymi znajomymi". Bo jeśli wynika to tylko i wyłącznie z potrzeby znalezienia zapychacza to bardzo łatwo można się sparzyć.

Oczywiście nie musi tak być zawsze. Tak jak wcześniej wspomniałem w przypadku chociażby Baldur's Gate w moim przypadku zadziałało głównie odzwyczajenie się od starych mechanizmów i przyzwyczajenie do nowych, już od lat stosowanych w elektronicznej rozrywce. Praktycznie tak samo jak było kilkanaście lat temu w przypadku Gothica, tylko nieco na odwrót - wtedy nie wchodziły mi do głowy nowe podejścia do fantasy i wolałem korzystać z tych starych i sprawdzonych rozwiązań w tego typu produkcjach.

Dlatego niekiedy trzeba sobie zadać jedno, ważne pytanie - czy warto iść za postępem czy nie? Bo zdarza się często, że gdy już przyjmiemy coś nowego i zmiany przypadną nam do gustu to starsze, mimo że będzie wywoływać miłe wspomnienia, może nam nie smakować tak samo przy ponownym spotkaniu.
Share on Google Plus
    Blogger Comment
    Facebook Comment

0 komentarze:

Prześlij komentarz